پاسخ کوتاه به این سوال، شاید این باشد که:
آینده‌پژوهی، نگاه تک خطی برنامه‌ریزی استراتژیک را به نگاه چندخطی تغییر داده است.
به طور خلاصه،
در برنامه‌ریزی استراتژیک:
ابتدا چشم انداز و ماموریت سازمان مشخص می‌شود؛
سپس اهداف کلان، اهداف میان مدت و اهداف کوتاه مدت مشخص می‌شوند؛
و در نهایت اهداف کوتاه مدت به اهداف و برنامه‌های عملیاتی ترجمه می‌شوند.
اما
در آینده‌پژوهی:
ابتدا یک تصمیم حیاتی
تو ذهنم بود -مدت ها- که لیست کتابهای مفیدی که لازم میدونم هرکس با دغدغه هایی شبیه من قبل از مرگش بخونه رو فهرست کنم. این نوشته این هدف رو دنبال میکنه و به مرور تکمیل خواهد شد.
راستش از این جور لیست ها توی وب زیاده. اما نقص عمده شون اینه که اشاره به دغدغه های شخصی خودشون نمیکنن و همچنین، اغلب کتابهای داستانی رو معرفی میکنن. این لیست از کتابهای جدی تر پر تر و از کتاب های داستانی و سهل الوصول، خالی تره. ضمن اینکه سعی میکنم کتابهای هر حوزه معرفتی -مثل تاریخ، دین، سیاست، ...- در کنار هم نوشته بشن انشاءالله.
معلمی علاوه بر عشق، به مهارت هم نیاز دارد. مهارت هایی که ما را در ایفای این نقش پر ارزش اجتماعی، یاری میکنند. شاید مهم ترین این مهارت ها، شیوه برخورد صحیح با دانش آموز باشد. برای آموختن این مهارت، راه های متنوعی وجود دارد و مطالعه کتاب های روانشناسی تربیتی، یکی از همین راه هاست.
کتاب «روانشناسی برای معلمان» نوشته «گای.آر.لفرانسوا» ترجمه «هادی فرجامی» یکی از کتاب های جذاب در زمینه روانشناسی تربیتی است. این کتاب از 5 بخش و 14 فصل تشکیل شده و در انتهای هر فصل، نکات مهم آن آمده است. در ادامه، محتوای هر بخش را مرور خواهیم کرد:
2. گفتیم که دغدغه، نقطه آغاز کار است. سوال اینجاست که چگونه دغدغه ایجاد کنیم؟
جواب ساده است. اصطلاحی داریم تحت عنوان حساسیت نظری. این اصطلاح -اگرچه کاملاً منطبق بر چنین وضعیتی نیست- اما برای ورود به مطلب خیلی خوب است.
حساسیت نظری یعنی آنقدر در ادبیات موضوع کارتان غرق شوید تا نسبت به موضوعات، ذهنتان حساس شود. اینجاست که آن اتفاق مبارک می‌افتد: ذهن شما از مجموعه‌ی اطلاعات در دسترس، شبکه‌ای می‌تند و در این شبکه، نقاطی خالی احساس می‌شود. این نقاط خالی اگر مورد تمرکز شما قرار بگیرند، تبدیل می‌شوند به دغدغه‌ها ی شما.
پس توصیه دوم این می‌شود: در خود حساسیت نظری ایجاد کنیم.
نوشتن یک پایان‌نامه، کاریه که به عقیده من در کتابهای روش تحقیق خوب پردازش نشده. بسیاری از دوستان -من جمله خودم!- از مراحل کار و چم و خم اون تصویر مبهمی در ذهن دارند و بعد از اینکه کار تموم شد، آرزو میکنند ای کاش کسی این حرف‌ها رو زودتر بهشون زده بود. حرف‌هایی که در این سری از نوشته‌هام می‌خوام بزنم...
1. کارهای پژوهشی، با یک دغدغه آغاز می‌شوند، نه با انتخاب موضوع!
اگر موضوعی انتخاب کرده‌اید که دغدغه‌تان نیست و توصیه دوستان و اساتید است، کار دشواری پیش رو دارید. اما
اگر دغدغه شما بشود موضوع کارتان، بدون زحمت، و با لذت برایش وقت می‌گذارید و نتیجه، باب طبعتان خواهد بود.
پس توصیه شماره یک این می‌شود: دغدغه محور باشیم.
